Sensationeel, onvergetelijk, blij dat ik heb meegemaakt.
Ik sprong op uitnodiging van mijn goede vriend Bob op 17-7 24. De leeftijd van mij en Bob is 78. Bob had al vier keer gesprongen, dus hij was goed vertrouwd met wat er ging gebeuren.
Ik had een ambivalent gevoel, voorafgaand aan de sprong; nieuwsgierigheid won met nipte voorsprong van vrees. De vlot verlopende inschrijving en instructie gaven me een rustig gevoel, wat nog versterkt werd door de kennismaking met Martin, mijn tandem-parachutist. Hij vertelde dat hij vele duizenden keren gesprongen had, dus met hem zat ik wel goed.
Het vliegtuig ging na vertrek zeer stijl omhoog, naar 9000ft. Op die hoogte ging het luik open en gingen de eerste solo-parachutisten van boord. Daarna de eerste tandemspringers. Bob ging voor mij, dus ik kon goed zien hoe het in z'n werk ging. Hij nam plaats op de drempel bij het luik, benen buitenboord, zijn tandemspringer achter hem. En daar ging hij, de diepte in. Op dat moment begon een hevige angst zich van mij meester te maken. Ik ging ook op mijn achterwerk schuivend samen met Martin naar het luik. Ik kreeg het spaans benauwd, maar wie a zegt moet b zeggen. En daar gingen we, het luchtruim in, naar mijn gevoel een wisse dood tegemoet. Alle ratio verloor het op dat moment van het gevoel. Tijdens de vrije val, die dertig seconden duurde, heb ik mijn ogen niet open durven doen. Na dertig seconden ging de parachute open en werd onze val met een flinke klap afgeremd. Vanaf dat moment had ik de belevenis die ik boven heb samengevat met de woorden sensationeel, onvergetelijk. Hier kunnen nog vele superlatieven aan toegevoegd worden zoals fenomenaal, fabelhaft, unieke levensgebeurtenis etc.
We hadden veel geluk met het weer, want er waren wel mooie witte wolken, maar ik kon Tessel tussen de wolken door bijzonder goed zien.
Deze vlucht duurde ongeveer 5 minuten. Ik mocht zelf ook sturen, dat was een mooie extra ervaring.
Na de landing blijft de euforie van dit meegemaakt te hebben en de onuitwisbare messcherpe herinnering.
