Gaaf met een grote maar….
Ik heb al meerdere tandemsprongen gemaakt, maar ik vond de vrije val altijd ‘te kort’.
Bij deze sprong konden we naar 13000ft, waardoor er een extra lange vrije val zou ontstaan. Datleek mij waanzinnig !!
Wat wij gemist hebben aan voorkennis, maar die pas ter sprake kwam toen wij in het vliegtuig zaten, dat wij misschien last konden krijgen van onze oren, ogen, dat ademhalen wat lastiger wordt op die hoogte en dat het erg koud zou zijn.
Ik sprong met mijn zoons, voor hen de eerste sprong, tevens voor hen een ervaring van één keer en nooit meer. Wat ik ontzettend jammer vind. Het was boven -10, ademhalen was een worsteling en oren die pijn deden, ondanks het klaren. Alledrie zijn we tijdens de sprong bezig geweest met ons lichaam; bewust ademhalen, bewust en regelmatig oren klaren, tranende ogen en kou trotseren.
Na afloop zijn we alledrie de hele dag een soort moe geweest; watten in ons hoofd gevoel. We hebben overigens alledrie een goede conditie.
Het was gaaf, omdat we het gedaan hebben, maar weinig herinneringen van de sprong. Ik heb gave herinneringen van eerdere sprongen, ik heb nu herinneringen van mezelf bewust voelen ademhalen en oren klaren en verdoofd beneden komen.
Graag had ik deze informatie eerder willen weten, dan had ik een bewustere keuze kunnen maken voor mezelf en voor mn zoons. Hoger is duidelijk niet altijd beter of gaver.