Reviews voor Shoestring NL

Ik vind shoestring een hele fijne organisatie met veel keuze qua reizen. Ook vind ik het fijn/leuk dat ze leeftijdscategorieën hebben. Zo kan ik toch met leeftijdsgenootjes reizen. De service is ook top, je kunt altijd met een vraag terecht!

Alles was prima in orde, professionele gids en gezellige groep

Tot twee weken van te voren wist ik nog niet of de reis wel/ niet door zou gaan en dat is best spannend voor iemand die voor het eerst een single reis maakt. Gezien de voorgaande ervaring met Shoestring, lag mijn verwachting hier anders. Ook de samenvoeging en communicatie hierover met de andere groep, de aankomst met 4 verschillende vliegmaatschappijen maakte het dat dag 1 in Delhi geheel uitviel. We waren hier maar 1 dag, was een tegenvaller. De reis was verder perfect georganiseerd en de reisleider verdiende een dikke 10!

Makkelijk boeken helder en transparant Wel hebben wij nog een klacht over een hotel. Meestal wordt hier adequaat op gereageerd

Alleen maar goede ervaringen; goede gidsen en vervoer. Ook de hotels zijn over het algemeen goed.

Met leuke gemêleerde groep en een super goede en attente gids een prachtige gemaakt door een bijzonder land met een lieve bevolking.

Gezien de geringe omvang van de groep (6 drie dagen vóór vertrek, 5 bij aankomst) was het vaak moeilijk om excursies rond te krijgen. Onze gids deed zijn best, maar ik heb een paar highlights moeten laten schieten (of bij een anderstalige groep aansluiten) omdat er te weinig belangstelling voor was. Dat zouden jullie wél van tevoren moeten aangeven. Of de minimale groepsgrootte verhogen zodat de kans groter is dat excursies door kunnen gaan. Een tweede punt is dat jullie zouden moeten aangeven dat je van Danang naar Saigon ook kunt vliegen: anderhalf uur in vliegtuig ipv 17-uur durende treinreis. Gelukkig wist onze gids dit te regelen.

Prima tot de terugreis die anders verliep dan gepland, nl met een nacht vertraging in Istanbul. Niemand wist wat, we moesten een visum kopen, achter meer info aan terwijl een Duitse groep opgevangen werd en begeleid tot en met het hotel aan toe. Moet nu nog steeds antwoord krijge op de gemaakte extra kosten van visum en consumpties,

Zeer goede gids en redelijke accomodaties. Geen enkele begeleiding toen we op de terugweg de vlucht misten. Na een mail met een klacht daarover is beloofd erop terug te komen wat nooit is gebeurd

Na aanleiding van een singlereis naar Jamaica heb ik net zoals een groot gedeelte van de groep een mailtje gestuurd met onze bevindingen en ervaringen. Deze reis was slecht bevallen. Hierop kreeg ik een mailtje dat het antwoordt tot wel 4 weken op zich kon laten wachten. Dit is erg lang, als ik dat zou doen op mijn werk wordt ik ontslagen!!! Na 2,5 week kreeg ik een mailtje, net zoals de rest van de groep. Hierin kreeg iedereen hetzelfde antwoord met ook nog eens niet kloppende informatie. Eén van de reisgenoten heeft hierop een mail gestuurd namens de gehele groep dat dit een zeer slechte service is.

Een fantastische reis door Vietnam met prima accommodaties. We hebben een mooie mix aan steden, cultuur en natuur gezien.

Het was een ongelooflijk mooie reis en de gids was de beste die we ooit gehad hebben. Mede dank zij haar hebben we een fantastische vakantie gehad.

Alle documentatie was duidelijk en tijdig beschikbaar.

Altijd mooie reizen gemaakt. Hele goede gidsen die echt meedenken. Soms iets te grote groepen, maar flexibel, dus goed te doen. Excursies wel iets aan de hoge prijs vooral in Azië...

Fijne reizen voor strakke prijzen, altijd leuke mensen op de reizen in dezelfde leeftijdscategorie dan ikzelf.

Jonge, leuke reizigers en betaalbaar reisaanbod

Prachtige complete reis

Goede reisorganisatie met goede prijs/kwaliteit verhouding. Lokale reisbegeleiders zijn echt een pluspunt

voor mij zijn jullie de sportiefste, meest gangbare te benaderen en bovendien voor de singles easygoing.

Goed bereikbaar. Als je belt wordt je vriendelijk te woord gestaan.

Een korte reis naar Noord Korea 24 augustus-1 september 2018 Een reisverslag van Natascha Hondebrink De reis begint in Beijing vanwaar we ‘smiddags, na ‘smorgens uit Amsterdam te zijn aangekomen, met de trein in 26 uur naar Pyongyang gaan. Bij de grens tussen China en Noord Korea moeten we er in Dandong met onze bagage uit en worden we uitgebreid gecontroleerd. Nadat we weer zijn ingestapt en de noord koreaanse grens gepasseerd zijn, komen belangrijk uitziende militairen ons in de trein controleren: mobieltjes moeten op het tafeltje, de merken ervan worden genoteerd, gps moet uit, boeken bekeken en vooral de bikiniadvertentie van H&M in de Linda blijkt interessant. De sfeer voelt wat grimmig aan en praten of zelfs glimlachten lijkt niet gepast. De militairen tonen geen mimiek. Van de spanning moet ik zenuwachtig gegiechel onderdrukken. De bedjes in de trein liggen prima alleen met de dekens lijken wat vlooien mee te reizen. De noodlesoep wordt dankzij de heetwaterkraan in de trein een diner. Onze Nederlandse gids die in China woont, kreeg geen visum en hem moesten we in Beijing achterlaten. Gelukkig had Betty, een reisgenoot, de Shoestring info uitgeprint waardoor de militair de man/vrouw plus nationaliteit met geboortedatum-print als officieel document ging gebruiken. We kregen de lijst niet meer terug voor de terugweg. Een achterkantje van een ander Shoestring printje werd met de handgeschreven groepsdeelnemers-namen ook ineens een officieel document. Inmiddels zijn we een uurtje of drie, vier, verder en de tocht wordt voort gezet langs rijst- en maisvelden tot waar het oog reikt. Je zou haast kunnen denken dat de bevolking meer dan genoeg te eten had. We werden opgewacht door twee Koreaanse gidsen die gedurende ons verblijf erg vriendelijk en behulpzaam zijn en zeer goed engels spreken. De jongedame was een duidelijke aanhanger van de Jucheleer, die op alle vragen een antwoord had, ook op vragen die niet gewaardeerd werden, had ze een tactisch antwoord. De ander gids een wat oudere heer die zijn voorliefde voor bier niet onder stoelen of banken stak en er in de bus een water/koffie/geldhandeltje op na hield. Beiden hielden wel van een geintje. Tot het moment van aankomst bij het hotel was ons hotel onbekend gebleven. Het werd het Pyongyang Koryo hotel. Een mooi hotel met 1000 kamers, een lift die alle tijd nam, en slechts een handjevol gasten. Het gebruikelijke Yangakdo hotel werd gerenoveerd, net als ons zwembad en al het andere waar we niet in mochten. Ik logeer op de 22e verdieping waar het grote raam gewoon open kon. Bizar om uit het raam hangend 22 verdiepingen naar beneden te kunnen kijken. Het uitzicht: een bont pastelle verzameling van appartementencomplexen. Het gebrek aan zwerflicht s avonds en s nachts maakt het erg donker; het gebruikelijke verkeerslawaai van een grote stad is hier niet. De kolencentrale verderop maakt dat de stad ‘s morgens ontwaakt in mistigheid en smog dat het uitzicht belemmert. Zonder gids het hotel verlaten was niet mogelijk. Van het ontbijt tot het diner was de dag volgepland. Het eten was lekker en op tafel stond naast de gebruikelijke kimchi altijd bier en water als keus. Het volle programma was gevarieerd en bood geen ruimte voor eigen initiatief. Soms mochten we de bus uit om iets te bekijken maar soms ook niet. Helaas stond een bezoek aan het mausoleum niet op het programma. In een van de twee koffiehuizen van het land een koffietje doen a 5,50 euro wel. Dat maakt een dubbele espresso 11 euro. Helaas hoorden we bij afrekenen pas de prijs. Die viel best tegen! Maar de koffie was wel lekker. Dat wel! Een mooie bijkomstigheid was het -buiten het programma om - kunnen aanschouwen van het oefenen van parades ter ere van het 70 jarig bestaan van Noordkorea op 4 september. Het fotograferen buiten was best vrij zolang het geen militairen of construction works waren waar we een foto van wilde maken. Opvallend was dat we volledig genegeerd werden door de mensen op straat, dat er nauwelijks andere toeristen waren en dat de brede slecht geasfalteerde straten van Pyongyang slechts heel weinig auto’s vervoerden. Er heerst een raar sfeertje. Laagbouw is er niet, appartementencomplexen allen pastelkleurig geschilderd, waren er te meer tussen de keurig met een handschaartje geknipte gazons. Geen rommel op straat en nauwelijks verkeerslawaai, heel vervreemdend, alsof we samen met de Noordkoreanen als figuranten in Sim City terecht waren gekomen. Onderweg naar Kaesong, richting de grens met Zuid Korea, bezochten we het School Children’s Palace. Een school voor de uitverkoren kinderen om het meeste uit hun talenten te halen. Het opvallende was dat het er picobello uitzag, maar dat je geen enkel kind in de gangen zag of hoorde. We kregen een klasje te zien die ingewikkelde patronen borduurden, prachtig!, een accordeon- en dansklasje waarvan het jongste meisje niet ouder dan vier jaar kon zijn, een basketbalklas in een gelikte gymzaal en een natuurkunde klas met modellen van raketten bovenop de kast en posters met een atoomontploffing en een kerncentrale. Alle kinderen hadden een wat gekunseld aandoende glimlach op hun gezicht. Het meest bizarre was misschien wel een metershoog model van een raket midden in een gezamenlijke ruimte met een bont gekleurde wereldkaart aan de muur waarop de vijandelijke landen zoals de VS en Japan zwart ingekleurd waren. Uiteraard was ook in dit gebouw zoals in alle gebouwen de beeltenis van Kim Jung Sun en Kim Jung Il prominent aanwezig. De heenreis van Pyongyang naar het 180 km verderop gelegen Kaesong ging voorspoedig met ongeveer 40 km p/u. Harder kon niet vanwege het slechte asfalt. De andere weggebruikers waren op een hand te tellen. Het landschap was groen zonder veel bebouwing behalve het ene toiletgebouw waar we een stop maakten. Zijwegen waren er niet; er was eigenlijk niks anders dan groen. In Keasong regende het. Ons onderkomen was in Koreaanse stijl, laagbouw wat aan Japan deed denken. Het op de grond zittend eten, vroeg vaardigheid en daardoor was lang natafelen geen optie. Gelukkig was er aangrenzend een cafe gedeelte waar het goedkope bier goed smaakte. In Korea hebben ze slechts éen soort bier: number 2 genaamd. De vorige leider, Kim jung il, vond dat zijn land een goed biertje moest hebben en zo geschiedde. De volgende dag met de bus naar de Demilitarized Zone DMZ. Halverwege de rit stapte drie militairen in de bus bij ons. Later gaf eentje uitleg over het gebied, konden er t-shirts gekocht worden, mochten we de militair op de foto zetten en gingen we naar het grensgebouw waar we als enige bezoekers waren en konden wuiven naar de bezoekers in Zuid Korea aan de overkant. Deze zwaaiden overigens niet terug. De sfeer voelde ontspannen aan ondanks alle camera’s en militairen die er waren. We kregen daar een prima lunch. Met rijstwijn en bier nummer 2 voor de liefhebbers. Het regende alsof de zondvloed in aantocht was. De weg werd natter en natter en de waterwegen die we tegen kwamen onderweg vervoerde kolkende watermassa’s. Het begon wat zorgwekkend te worden. Bomen, takken en modderstromen op de weg, en de zijkant van de weg had het op sommige plekken begeven waardoor stenen , modder en ander materiaal de weg op was gekomen en op een gegeven moment de weg blokkeerde. Het asfalt werd waarschijnlijk door de slechte kwaliteit ervan brokkelig. We waren vast gelopen met de bus en konden nauwelijks een kant op. Een bijl werd uit het laadruim gepakt en sterke mannen uit onze groep hebben struiken in de middenberm weten te verwijderen zodat de bus kon keren en deels via de tegenliggers-rijstrook verder kon. Het normaal gesproken overal aanwezige leger was nu in geen velden of wegen te bekennen. Even verderop liepen we weer vast. Inmiddels was het mobiele telefoonverkeer van de gids ook niet meer mogelijk en we konden geen kant meer op. Even verderop was de auto van een van de spaarzame medeweggebruikers in een moddergat deels verdwenen. Nou daar zaten we dan! Terug naar Keasong was geen optie want terug bleek de weg ook niet meer begaanbaar. De paar uur heftige regen had een chaos veroorzaakt op de enige snelweg zonder zijwegen van het land. Het zag er slecht voor ons uit. Omdat het mobiele netwerk platlag, konden of mochten de gidsen geen initiatief nemen voor een oplossing. Na een uurtje of twee was er ineens weer telefooncontact mogelijk. Verderop, na de versperring, bleek een tegemoetrijdende bus met lokale toeristen gestrand te zijn. We hebben toen stuivertje gewisseld met die passagiers waarna de tocht hervat kon worden. Helaas moest de water-en blikjes-koude-koffie-handel van de gids ook achterblijven, net als onze vaste bus chauffeur die voorlopig niet thuis zal komen. Het was een spannend avontuur dat onvoorzien bovenop het toch al spannende reisavontuur kwam. Van de ingeplande bowling kwam toen niks meer terecht. Wel kon het ingeplande diner met een playback optreden met veel galm van de in prachtige kleurige jurkjes gehulde Koreaanse versie van K3 nog plaatsvinden. Gelukkig. De volgende dag gingen we met de trein weer terug naar Peking waar we de dag erna s morgens vroeg aan kwamen. Een dag vrij te besteden in Peking was leuk. De treinreis op zich was een ervaring met name de heen reis werd bij mij de spanning opgevoerd. Voor de terugreis zou ik de voorkeur geven per vliegtuig wat misschien een uurtje vliegen zou zijn om vervolgens wat extra tijd in Beijing te hebben. Het was al met al een korte maar zeer enerverende en indrukwekkende reis naar het land van de Juche die werd afgesloten met een (fijn!) rechtstreekse vlucht terug naar Amsterdam

De inbegrepen maaltijden tijdens excursies, zijn vaak zeer zwak.Krijg soms wel het gevoel dat men supergoed zijn best doet om maar zeker geen Euro teveel uit te geven aan de klanten (reizigers). Dit kan veel beter. Voor de rest niets op te merken.